wat te zoeken

“Don’t be a couch potato!” werd me eens op het hart gedrukt door een wijs man. Maar god wat is dat verleidelijk. Vooral in deze thuiszittijden. En wat moet je daar buiten als hier binnen de hele wereld al voor het oprapen ligt.

En terwijl de jaren zichzelf aaneen rijgen en jij steeds verder wegzakt in die bank.. draag je niets anders bij dan te bestaan als consument. Misschien een bewust exemplaar dat zijn afval scheidt, zonnepaneeltjes op z’n dak heeft geplempt, flexitariet en misschien zelfs iets minder consumeert dan de gemiddelde consument. Maar weinig inhoudelijk is het wel. Mooi makkelijk, THIS IS THE LIFE! Living the dream. Natuurlijk. Geniet ervan! Mag gewoon. De retailers wrijven zich in de handjes.

Maar er zit meer in die tijd. Meer potentie vooral. Ga iets doen! Benut je brein! Je tijd, je lijf. Ga gallen zoeken bijvoorbeeld. Kleine bolletjes op blaadjes die getuigen van de aanwezigheid van bepaalde insectensoorten. Als je nou toch eens buiten bent, zomaar een rondje om (jij bankverrader) en je vindt een galletje, veer dan op, flits er een foto van en zend ‘m in. Allemaal voor de gallenkunde.

Goeie daad voltooid. Morgen weer een dag.

Advertentie

Kunst

Wat we willen:
Momenten
Van helderheid
Of beter nog: van grote
Klaarheid

Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen

Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel

De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt

Die klaarheid, af en toe

– Martin Bril

Gewoon Weer

Ja ik maak er maar een hoofdletter van, want ik wil het hebben over Het Weer. Niet gewoon weer, maar Gewoon Weer. Want die heetste dag allertijden, vorige week donderdag 25 juli, wordt bij aankondiging én beleving door velen bejubeld alszijnde – komt ie – Mooi Weer. Lekker! Jaa! Nee je mag niet klagen! Dit is LEKKER weer. Maar zo lekker is dat weer niet meer. En zo uitzonderlijk intussen ook niet. Daarom pleit ik voor een nieuw type bejubeling: de bejubeling van het Gewone Weer.

Ik hoor m’n collega tegenover me al schamper lachen, want ja, ik ben zo een liefhebber van de winter. Herfst. Lente voor mijn part. Noem mij een pluviofiel! Maar de zomer, vooral die tegenwoordige zomers met exorbitant hoge temperaturen waardoor zweet gaat gutsen terwijl je juist probeert te rusten.. Jongens, meisjes, smurfen: Nee bedankt. Doe mij maar Gewoon Weer. Waarin je lekker slapen kunt. Raampje open. Gewoon fietsen. Gewoon werken. Gewoon je ding. Met soms een zonnetje, tot max. 28 C. Uitermate fijn weer om schuit te varen, strand of terras te hangen. Elk straaltje zon in je op te nemen. Dat is genieten! Dat is pas écht genieten. Van die beetjes.

Maar zo’n overvloed, ook al is het maar af en toe (en dankzij de opwarming van deze aardkloot, helaasch, eerder regel dan uitzondering): het zijn er teveel. We zijn er niet voor gemaakt. Of we worden ervoor gemaakt, kwestie van evolutie. Survival of the fittest. Tot we allemaal vergaan en een nieuw organisme de aarde bezetten zal. Zo kan het natuurlijk ook! Spraak de pessimist in mij. Maar inmiddels heb ik wat kroost op deze kloot gezet en besef ik me dat wij (uhm momentje, ik krijg ’t m’n bek bijna niet uit, maar daar komt ie) deze planeet niet van onze ouders hebben geërfd maar lenen van onze kinderen. En terwijl Jan al omrollend z’n eigen priekie territorium dat de box heet aan het ontginnen is, leven wijzelf achteloos zijn geboortegrond naar de gallemiezen. Wijzelf. Wij twee. We kunnen natuurlijk net als Greta naar de regering wijzen (doe er wat aan!) maar dat betere milieu (nog zo’n zinsnede, blegh) begint nog altijd bij onszelf. Maar waar te beginnen? Heeft die opwarming met ons overmatige gebruik van plastic te maken? Consumentisme op zich? Onze benzine-auto? Ons gekook op gas? Stoppen met webshoppen? Nooit meer vliegen? Alleen maar lopen en fietsen? (oh nee niet fietsen want dan moet die ook weer geproduceerd worden met alle grondstoffen en logistieke ongein van dien). Minder water drinken? Meer moestuinieren? Wat moet er anders? Hoe kunnen we ons inzetten voor meer Gewoon Weer? Gewoon vanuit huis? Is dat een websitetje waard of bestaat die al? In Jip en Janneke-taal graag. Please share. Anders begin ik hoor!

Schrijven aangevangen na lezing De hitterecords zullen steeds sneller sneuvelen in Trouw, 3 augustus 2019.

de onze

Wonderlijk toch

hoe de wereld die wij

de onze wanen

voor het opstaan

niet de onze is.

Onbekommerd

worden territoria

bezet en befloten

tot de eerste

fietsers al snorrend

de wereld heroveren.

Tip tap top

Of ik in een poëziealbum wil schrijven! Of poeziealbum, zoals ie velen vast vertrouwder in de oren klinkt. Dat verklaart direct de hoeveelheid poezenplaatjes die de kopijdichters die mij voor gingen op de pagina’s plakten. En hoewel ik me er terdege van bewust ben dat het versje dat ik schrijven zal nooit de impact zal hebben die ik me verbeeld, streef ik toch weer naar de beste. Laten we het maar op tijdverdrijf houden.

Wat me opvalt als ik het boekje even doorblader zijn de blije snoetjes die de eigenaar van het album toegedicht worden. Twee heldere oogjes / een hartje van goud / een zuiver geweten / zorg dat je het houdt. en Wees thuis en ook voor anderen / een kleine zonneschijn / dan zal je hele leven / vol vreugd’ voor anderen zijn! Dienen kleine dame, dienen zal je. Het leven is leuk en lachen zal je. Maar dat is niet alles. Nee, ze zijn er nog mooier: Schrob de keuken / dweil de gang / vang de spinnen / wees niet bang / schil de piepers / kook de pap / dan vindt iedereen je knap! Mooie studie zou je er van kunnen maken, poezieversjes door de tijd heen en de genderverdrukking (oei daar gaat de hypothese). Gelukkig vind ik ook een stel knapperds. Een vind ik lief: Zie je later een vogel / en meteen daarna een bij / dan, je kunt me echt geloven / brengen zij een groet van mij. En zuks natuurlijk:

lees	blij	ik	mij?
op	ik	hou	van
en	zeg	van	jij
neer	dan	jou	hou

Gouwe ouwen :-) Maar het gulden versje, dat ‘m worden moet, vond ik in Versjes van Lars (2014):

Alle planeten en de maan
bestaan al langer dan jij
ooit zal bestaan, maar erg
veel lol hebben ze in dat
rond de sterren draaien
niet, want het is best saai
als je steeds hetzelfde
rondje ziet.

Dus jij mag van geluk spreken
dat je geen planeet of maantje
bent en met gemak je draai mag
vinden in steeds een ander
mooi moment.

Maar de album-eigenaar kent Lars niet. Zo wordt het ineens een versje van mij. Steal like an artist (2012), dat doen de dametjes in de dop al eeuwen.